اثر عصاره دانه گیاه شنبلیله بر بافت بیضه جنین موش های صحرایی دیابتی القاء شده با استرپتوزوتوسین

زمینه و هدف: دیابت ملیتوس به یکی از اختلالات متابولیکی اطلاق می­گردد که با افزایش مزمن قند خون بروز می­کند. دیابت می­تواند باعث اختلال در بافت بیضه و کاهش توانایی جنسی شود. بعضی از گیاهان مانند شنبلیله با کاهش دادن قند خون و مواد اکسیداتیو اثر محافظتی خود را بر بدن نشان می­دهند. در مطالعه حاضر اثر عصاره دانه­ گیاه شنبلیله بر بافت بیضه جنین 20 روزه موش­های صحرایی در طی زمان بارداری مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 60 سر موش صحرایی ماده سالم به طورتصادفی به سه گروه سالم شامل (کنترل، گلیبن کلامید و شنبلیله) و سه گروه دیابتی شامل؛ کنترل، درمان گلیبن­کلامید و درمان شنبلیله تقسیم شدند. از داروی استرپتوزوتوسین جهت دیابتی کردن موش ها استفاده شد. پس از تشخیص بارداری به گروه­های شنبلیله­­ سالم و دیابتی 1000 میلی گرم بر کیلوگرم از عصاره گیاه شنبلیله، گروه­های گلیبن­کلامیدی سالم و دیابتی 5 میلی گرم بر کیلوگرم داروی گلیبن­کلامید و به گروه­های کنترل سالم و دیابتی آب مقطر از طریق دهان خورانده شد. بعد از 20 روز جنین­ها خارج و در فرمالین 10 درصد تثبیت شدند. پس از پردازش بافتی مقاطع 5 میکرونی تهیه شده و بـــا رنـــگ هماتوکسیلین ـ ائــــوزین رنگ آمیزی شدند و تغییرات مورفومتریک بافت بیضه بررسی شد. داده ها با آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه و تست تعقیبی دانکن تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین قطر لوله اسپرم­ساز و ضخامت کپسول بیضه در گروه درمان شنبلیله و کنترل دیابتی تفاوت معنی داری نشان نداد(05/0p>). میانگین وزن بدن در جنین های نر گروه درمان شنبلیله در مقایسه با گروه کنترل دیابتی کاهش معنی داری نشان داد (05/0p<). تعداد سلول های اسپرماتوگونی، سرتولی و لیدیگ بافت بیضه در موش های گروه درمان شنبلیله نسبت به گروه کنترل دیابتی افزایش معنی­داری داشت(05/0p<). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که عصاره­ هیدروالکلی دانه گیاه شنبلیله باعث افزایش تعداد سلول های اسپرماتوگونی، سرتولی و لیدیگ بیضه در موش های دیابتی می شود.